χρυσάφινος

-η, -ο, Ν

χρυσαφένιος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < χρυσάφι + κατάλ. -ινος (πρβλ. χάλκ-ινος). Το επίθ. μαρτυρείται από το 1835 στον Π. Σούτσο].